ΑΠΟΗΧΟΙ!

Θεέ Μεγαλοδύναμε
τα πάντα εν σοφία εποίησες

και έφτιαξες την πλάση.

Με την ανάσα Σου μας έδωσες πνοή.

Κι απ' την αλαζονεία μας

αντί να Σε ευχαριστούμε

Σου δείξαμε την ανυπακοή.

Απέστειλες μετά τον Ιησού
τον Παράδεισο να ξαναβρούμε.

Να συγχωρούμε τους εχθρούς

και να αγαπάμε αλλήλους.

Κι απ' την αχαριστία μας

αντί να Τον δοξάσουμε

Τον βάλαμε πάνω στο Σταυρό.

Εκείνος αναστήθηκε
και πάτησε τον Άδη.
Στους ουρανούς ανέβηκε
μέσα στην αγιοσύνη.
Και με την ταπεινότητα
εκ δεξιών εκάθισε
στο θρόνο του Πατρός.

Τι ήμαστε εμείς οι άνθρωποι
με τον εγωισμό μας.
Να (επι)κοινωνήσουμε
στο όνομα του Θεού.
Και με τις αμαρτίες μας
όσο να προσπαθούμε
η αγάπη δε θα σκοτωθεί!

ΤΑΙΡΙΑΣΜΑΤΑ!

Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους, αλλά από όσα μπορώ να αντιληφθώ όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, έχω καταλάβει ότι δε μπορώ να ταιριάξω με κανέναν. Δεν έχω βρει ακόμα το ιδανικό ταίρι και δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο ψυχοφάρμακο. Και δεν το λέω με δόσεις εγωισμού, αλλά και υποχωρήσεις που είχα κάνει, πάλι δεν κατάφερνα να κρατήσω τις ισορροπίες σε μια σχέση. 
Ένιωσα τον έρωτα και τη φιλία αρκετές φορές, αλλά το ταίριασμα στον έρωτα δε μπόρεσα να το αντιληφθώ. Αντί να ξαλάφρωνα από αυτή τη σχέση, όσο πέρναγε ο καιρός γίνονταν ένα καθημερινό βαρίδι. Μια πίεση που έφτανε μέχρι την απώλεια της ελευθερίας. Ταίριασμα για μένα είναι να κρατούνται οι ισορροπίες και από τις δυο πλευρές για να μην αισθάνεται ο ένας κατώτερος από τον άλλον ή ακόμα χειρότερα βαρύτερος από τον άλλον. Να μη βαραίνει και να μη βαριέται. Να νιώθει ελεύθερος και να μη σκέφτεται τι θα πει ή τι θα κάνει για χάρη μιας σχέσης. Να πνίγεται και να θυσιάζεται κάθε φορά για να αποδεικνύει τη δεδομένη αγάπη του.
Πιο πολύ έχω βαρεθεί να ακούω συμβουλές και οδηγίες όσο βρίσκομαι μέσα σε μια σχέση για το τι πρέπει να κάνω και πως πρέπει να περιφέρομαι και να επιστρέφω με τη σειρά μου όλα αυτά τα αρνητικά επιχειρήματα για χάρη μιας ανούσιας κουβέντας. Επιτέλους, πότε θα μάθουμε να δεχόμαστε τον άλλον όπως είναι; Οι ισορροπίες δεν έχουν κανόνες, είναι δυσδιάκριτες και διαφέρουν στους ανθρώπους. Και όταν βλέπουμε ότι βαρεθήκαμε και δε μας αρμόζει πλέον ή έστω χορτάσαμε από αυτή τη σχέση, να αποχωρούμε ήσυχα και ειρηνικά.
Περισσότερο τελικά βλέπω πως μου ταιριάζει το λίγο. Λίγο να βρίσκομαι από δω, λίγο από κει και λίγο με τον καθένα. Nα μην αγγίζω προπαντός τέτοια ανήσυχα θέματα που δεν οδηγούν πουθενά και να αφήνομαι στη διάθεση της όποιας όμορφης στιγμής. Έχω μεγαλώσει αρκετά και όσα θα γράφω εδώ μέσα, θα φτάνουν στη σκέψη σαν αέρας κοπανιστός. Τα μάτια παλιά τα έβλεπαν διαφορετικά και τότε μου άρεσε αυτή η περιπλάνηση. Πρόσωπα οικεία και ζεστά κρατούσαν τη σχέση ζωντανή. Έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε στις κρύες νύχτες μας. Βέβαια κάθε άνθρωπος είναι και ένα ξεχωριστό παράθυρο. Και όσο τελικά θα υπάρχει διαφορετική αντίληψη και οπτική τέτοιων θεμάτων, τόσο το ταίριασμα θα φαίνεται ακατόρθωτο.

ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΜΥΣΤΙΚΑ!

Τα δεσμά ενός γάμου έχουν γίνει μηχανή παραγωγής συγκρούσεων. Η ιδέα του ταιριαστού ζευγαριού αγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας και τρέλας. Το ιδανικό ζευγάρι θα αποτελεί ένας ανθρώπινος εσωτερικός πόθος, εφόσον θα λείπουν από το σενάριο οι ισορροπημένοι πρωταγωνιστές.

Η αληθινή μουσική δε θέλει λέξεις, αφού ο ήχος της μεταδίδει τα συναισθήματα.

Μ' αυτό το όνειρο θέλω να αποδράσω. Να είμαι δίπλα στη θάλασσα και όχι στον πάτο της.

Όταν πονάς και σφίγγεις τα δόντια, να δίνεις μορφασμό χαμόγελου!

Κοίταζα στον ουρανό να ξεδιψάσω από αγάπη, ώσπου ήρθες ξαφνικά από τη γη και πότισες το αίμα μου.

Με μια λέξη έκανες τη νύχτα, μέρα κι εγώ άνοιξα την αγκαλιά μου για να την υποδεχτώ. Έχουν και οι μαγικές στιγμές τις αδυναμίες τους.

Όταν έριχνες το όνειρο στη θάλασσα και απομακρυνόσουν, προσπαθούσα από τις όμορφες στιγμές που μου πέταξες να κρατηθώ.

Γιατί στενοχωριέμαι; Είτε μέρα είναι, είτε νύχτα συνεχίζω να ζω με τα λάθη μου. Δεν αλλάζει αυτή η συνήθεια.

Κάπου - κάπου ανοίγω την πόρτα της ψυχής μου, για να μπουν οι αδυναμίες μου να εξομολογηθούν.

Ο ρομαντικός άνθρωπος είναι μύθος ότι είναι αδύναμος. Με ένα άγγιγμα ή ένα χάδι μπορεί να διώξει οποιαδήποτε συννεφιά. Και αν ακόμα κάτω από τα σύννεφα λείπει το φεγγάρι, με τα χρώματα της καρδιάς του μπορεί να ζωγραφίσει άπειρα φεγγαρόφωτα. Έχει τεράστια δύναμη ψυχής!

Με το μίσος κινδυνεύεις να ηττηθείς.
Με την αγάπη πάντα κερδίζεις!

Αν κάποιος σε αφήσει στη μέση του δρόμου, εδώ θα είμαι για να με βρεις!

ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ!

Μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να βγω απ' αυτό το σώμα και να γίνω ένα με το σύμπαν, για να μην αισθάνομαι καμιά εξάρτηση. Είμαι εναντίον κάθε εξάρτησης, επειδή θολώνει το μυαλό και αιχμαλωτίζει την ψυχή. 
Λέγεται ότι η μεγαλύτερη τιμωρία όταν μετακομίσουμε στον κόσμο της σιωπής και της γαλήνης είναι η συνείδηση. Σε τούτον εδώ θα παραμένει κοινός παρονομαστής η ανικανοποίηση. Σε ο,τι και να κάνουμε ή να δίνουμε ή να παίρνουμε, ο μόνιμος εχθρός μας θα είναι το καλύτερο. Άλλοι το ονοματίζουν "δημιουργία", ενώ κάποιοι άλλοι θα το πουν "ενδιαφέρον". Μια άλλη μερίδα τολμηρών πάει ακόμα ένα βήμα παραπέρα και το ονομάζει "μονοτονία". 
Μήπως όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια, αλλά έτσι θέλουμε να τη βαφτίζουμε για να δικαιολογούμε την απληστία μας; Θέλουμε αυτό, αλλά θέλουμε και το άλλο. Όταν καταφέρουμε να το αποκτήσουμε, δε θα σταματήσουμε εκεί, επειδή θα είναι αδύνατο να μας ικανοποιήσει. Έτσι θα πορευόμαστε αδιαφορώντας εάν αυτά που ζούμε είναι ικανοποιητικά, γιατί θα ψάχνουμε συνέχεια το κάτι παραπάνω. 
Στην ανεξέλεγκτη αυτή πορεία θα ζητάμε ολοένα για να έχουμε. Να ικανοποιήσουμε τον άκρατο εαυτό μας, δηλ. τον εγωισμό μας. Όπως δεν μας νοιάζει να δώσουμε και να προσφέρουμε, το ίδιο και χειρότερα δεν περιμένουμε να μας δώσουν ή να μας προσφέρουν όσα και όποτε μπορούν. Και η αγωνία της ζήτησης θα γίνεται κάθε φορά αφόρητη απαίτηση. Η ανασφάλεια της ζωής παραπέμπει το μυαλό στη διαρκή επιβεβαίωση και εκείνη με τη σειρά της οδηγεί την καρδιά στην επαιτεία. Γινόμαστε αρρωστημένοι επαίτες χωρίς να το πολυκαταλάβουμε. 
Όμως, αν όντως υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον και όχι εγωισμός, τότε θα αφήναμε τους ανθρώπους ελεύθερους, θα τους δίναμε χώρο για να δώσουν όσα θέλουν και μπορούν από μόνοι τους, χωρίς να ζητάμε να ικανοποιήσουν τη δικιά μας θέληση. Πότε θα πάψουμε επιτέλους να μη θέλουμε τους ανθρώπους να είναι σύμφωνα με τα δικά μας γούστα; Να μην τους κάνουμε μάρτυρες του εαυτού μας ή ένα ακόμη προσωπικό αντικείμενο μας. Να λειτουργούν έτσι όπως είναι γεννημένοι, ανεξάρτητοι με δική τους πρωτοβουλία και χωρίς καμιά χειραγώγηση. Να προχωράνε από δω και από κει διαλέγοντας τα λάθη τους.
Μέσα σ' αυτήν την καταιγίδα έχει πνιγεί αρκετές φορές και ο εαυτός μου. Ανθρώπινες αδυναμίες. Και όπως φαίνεται αυτό το είδος εξάρτησης, που έχει φωλιάσει μέσα μας, θα χρειαστεί ολόκληρη ζωή για να το πολεμήσω.

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ!

Εμένα που με ξέρεις τόσο λίγο.

Σου φωνάζω να μείνεις.

Όχι για πολύ, αλλά για λίγο.

Να γεμίσεις τα μελάνια του μυαλού μου.

Δε σε θέλω, αλλά σε χρειάζομαι πολύ.

Να με προσέχεις για να μην πληγωθείς.

Να με αγαπάς για να μη σε πουλήσω.

Θα γίνω ένα αστέρι για πάρτη σου.

Και η φλόγα της καρδιά μου θα φωτίζει.

Αλλά δε θα μπορώ να ξέρω αν σε ζεσταίνει.

Ούτε καν θα ξέρω αν μπορώ να τη δυναμώσω.

Το σκοτάδι σου δε θα σε αφήνει να με δεις.

Και εγώ θα φοβάμαι να μην καώ.

Και μου κάψεις μαζί το όνειρο.

Σε λίγο που θα φύγεις, μη σβήσεις το φεγγάρι.

Άσε το φως της μέρας να το κάνει.

από δικό μου βίντεο

Τότε, που οι λάμπες από κλασικά πολύφωτα και πολυέλαιους σε κάποιο σπίτι ή διαμέρισμα χαμήλωναν ευλαβικά το φωτισμό τους και καλύπτονταν από πολύχρωμα σελοφάν, για να συμμετάσχουν στη δημιουργία μιας πρόχειρης ρομαντικής ατμόσφαιρας. Τότε, που το σύνηθες γλυκόπιοτο βερμούτ βρίσκονταν σε αφθονία μαζί με τα κοκτέιλς και τους ξηρούς καρπούς. Τότε, που οι ροκιές των Ρόλινγκ Στόουνς συναγωνίζονταν εκείνες τις επιτυχίες των Μπητλς. Τότε, που το πικ απ με τα δισκάκια ή ένα κασσετόφωνο δε σταμάταγε να χαλάει τον κόσμο με το ροκ εν ρολ παίξιμο κάτω από τα αστέρια και το φως του φεγγαριού. Τότε, που το χορευτικό ξεφάντωμα εκδηλώνονταν με παιχνίδια, διαγωνισμούς και αυτοσχέδιες φιγούρες σέικ μέχρι τελικής κοπώσεως. Τότε, που τα αγόρια αναζητούσαν τις ντάμες τους ανάμεσα σε παρέες αγνώστων, για να πάρουν την έντιμη και ευγενική συγκατάθεση τόσο από τους καβαλιέρους όσο και από τις ίδιες, προκειμένου να αφεθούν σε άλλη διάσταση και να λικνίσουν το κορμί τους επί τόπου ως το τελείωμα των μπλουζ. Τότε, που υπήρχε η πεποίθηση ότι ένα δίπλωμα στο πανεπιστήμιο ήταν η απόλυτη επιτυχία. Τότε, που υπήρχε μια άλλη εποχή, αλλά βιάστηκε να περάσει. Τι περιθώρια έχουμε να ονειρευτούμε πάλι και ν' αγαπήσουμε;

Υ.Γ.: Πόσο λίγο ξέρουμε τελικά αυτούς που περνούν από μπροστά μας!

ΘΑΡΡΩ..!

Οι λέξεις σταμάτησαν να κλέβουν την παράσταση

και έδωσαν πρώτο ρόλο στην αδρεναλίνη της ζωής.

Άδειασες τη φαρέτρα των λόγων σου

στο ερημωμένο κάστρο του μυαλού μου.
Βγήκα από το σκοτάδι της μήτρας.
Μια μέλισσα ερωτοτροπεί με ένα αγριολούλουδο.
Περίμενα να μεγαλώσω με το κώνειο της μάνας.

Ρωτάς ποιος είμαι;
Λάθος άνθρωπο ρωτάς.

Δεν είμαι από δω κράζει η ψυχή μου.

Κλείσε τα μάτια, πιάσε το χέρι μου

και με την καρδιά σου χάραξε το δρόμο του φεγγαριού.
Αυτό είναι ισχυρότερο μάτια μου
από όσα μπορώ να σου γράψω ή να σου πω.

Τα λόγια σου ακονίσανε το μυαλό μου.

Να μη σπαράζω πάνω στις παλίρροιες.

Νιώθω πως θα χαθώ στη διαδρομή.

Δεν ξέρω σε ποια ζωή υπάρχω.

Δεν ξέρω αν θα γυρίσω καν.
Φεύγοντας προς άγνωστη κατεύθυνση
αφήνουμε πίσω μας τη ζωή.
Στην αίθουσα αναμονής δεν επέζησε κανείς.
Ο ορίζοντας μακρινός και δεν προφταίνουμε.
Διώξε τις απαιτήσεις που τρώνε τις σχέσεις.
Στέκομαι ζωντανός από τις στάχτες μου.
Έκανα υποστολή στις απαιτήσεις μου.

Λίγα γραμμάρια ευτυχίας πλήρωσα.
Μια ευχή έφυγε κρυφά στα αστέρια.
Από ένα όνειρο κρατήθηκα.
Απόψε παντρεύομαι το άπειρο.

Αρχίζω να τα ξαναβλέπω όλα όμορφα.

Θαρρώ, πως θα καταστραφώ!

ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Τι είναι η ελευθερία; Ένα άλμα στον παράδεισο είναι η ελευθερία, ένα φτερούγισμα, μια ανάσα, μια ζωή! Γίνεται στοίχημα στον ήλιο που φτάνει ως τις ρίζες του μυαλού και από το στερέωμα του ουρανού, στις άκριες των ματιών! Όσα δε φαίνονται από κει αναλαμβάνει να τα φανερώσει η διψασμένη μας ψυχή! Παρέχεται εύκολα και απλόχερα, αλλά για να την αποκτήσουμε χρειάζεται να μη φοβηθούμε τις θυσίες!

ΑΓΑΠΗ ΕΝΟΧΗ

Μερικές φορές λέμε ότι θα φύγουμε, αλλά το σκεφτόμαστε, το ζυγίζουμε, το μετράμε, το υπολογίζουμε, το συζητάμε, το ψάχνουμε... Αναρωτιόμαστε, βασανιζόμαστε, χτυπιόμαστε, εξαντλούμαστε... Κοιτάμε δίπλα, πίσω, μπροστά, μέσα, παραμιλάμε... ώσπου να συμπεράνουμε, ώσπου να σιγουρευτούμε, ώσπου να αντέξουμε. Ο,τι όμως κι αν κάνουμε, μην ξεχνάμε να κοιτάμε ψηλά για να προφθάσουμε πριν την ώρα της κρίσης να πούμε την αλήθεια! Πόσο άλλο απλούστατη μπορεί να είναι η αγάπη! Καταφέραμε όμως να την κάνουμε ενοχική!

Μερικά μέρη θα παραμένουν αγαπημένα. Παραστάσεις μονάχα αλλάζουν. Κομμάτια του εαυτού μας ολόκληρη η ζωή!

Θα γίνω αγέρας και νοτιάς να σου χαϊδέψω τα μαλλιά 

για να σε νανουρίσω.

Θα σε κρατήσω αγκαλιά και με αχόρταγα γλυκά φιλιά

θάρθω να σ' αναστήσω.

Η μέρα μου ήταν τόσο υπέροχη που φώτισε τη νύχτα μου!

Να συγχωρείς τον εαυτό σου για τον πόνο που δέχτηκε,

μέχρι να κλείσουν οι εκκρεμότητες σου!

Δυο κεριά αναμμένα, 
κάποιο βινύλιο στο πικ-απ, 
ένας χορός με το φεγγάρι, 
ο έρωτας στα αστέρια 
και η ρομαντική βραδιά είναι έτοιμη.

Τελικά βρισκόμαστε πάρα πολύ κοντά...
όσο απέχει ένα βήμα τόσο μακριά!

Είδες ποτέ σου να έρχεται η βροχή μια ηλιόλουστη μέρα; Να γίνεται προηγούμενη κι εσύ να ξημερώνεις σ' ένα γόνιμο και εύφορο λιβάδι; Μην απορείς φίλε μου... έτσι είναι φτιαγμένη η μέρα!

Η πραγματική ευτυχία βγαίνει από την καρδιά και όχι από το χαμογελαστό πρόσωπο.

Η ΠΑΡΕΑ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ!

Μια φορά είδα στον ύπνο μου πως είχα καθίσει απέναντι από σένα και κουβεντιάζαμε. Δεν πολυκαταλάβαινα τι λέγαμε, αλλά ούτε κατάφερα να βγάλω κάποια άκρη από τα λόγια. Μάταια προσπαθούσα να ακούσω μπας και μπορέσω να συνεννοηθώ. Οι λέξεις πάρα πολλές, περίεργες και άγνωστες. Κι εσύ επίσης δε μου φαινόσουνα πολύ γνωστός. Με κάποιον έμοιαζες, αλλά δεν ήμουν και σίγουρος. Έτσι άφηνα εσένα να μιλάς στα μουλωχτά, μήπως καταφέρει και αρπάξει κάτι το αυτί σου από όσα λέγαμε. Από τις γκριμάτσες και τις χειρονομίες όμως που άφηνες, κατάλαβα ότι δε μπόρεσα να σε πείσω, αλλά ούτε και να πειστώ. Αν και ήμασταν τόσο κοντά, δε με άκουγες, αλλά ούτε κι εγώ σε άκουγα. Δε μας έβγαλε πουθενά αυτή η κουβέντα. Έτσι λοιπόν, σηκώθηκα και έφυγα σε αντίθετη κατεύθυνση παίρνοντας τα πειστήρια που έφερα, ενώ σε άφησα εκεί μονάχο να κάνεις παρέα με τα δικά σου. Καθώς αποχωρούσα, τότε πρόσεξα ότι είχαμε τις ίδιες φάτσες. Αύριο ξημερώνει μια άλλη ίδια μέρα. Να μην ξεχάσω να καταθέσω και τούτα τα πειστήρια στο μνημείο της μέρας που χάθηκε. Έτσι κι αλλιώς δεν ωφελούν πουθενά. Η πραγματικότητα δίνει όσες απαντήσεις θέλουμε να δούμε.

ΚΑΠΟΤΕ..!

Κάποτε η γη και ο ουρανός θα ξανασυναντηθούν και θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα του ήλιου. Η υπομονή θα τελειώσει στην ανεκπλήρωτη νύχτα και ο κήπος θα γεμίσει πολύχρωμες πεταλούδες και ανθισμένες μυγδαλιές. Τα πουλιά θα κελαηδήσουν ξανά, για να συνεχίσουν την άνιση μάχη με τη φύση. Οι σειρήνες με τα τραγούδια τους θα διορθώσουν το δρόμο στο κλίμα που χάθηκε. Ζωντανά σκιάχτρα θα προσπαθήσουν να ποδοπατήσουν τα στάχυα, χωρίς να καταφέρουν να πάρουν θέση στα ματωμένα μπαλκόνια. Στα σπίτια θα λιώσει ο παγετώνας και πολύχρωμα χαμόγελα θα στήσουν πανηγύρι στις αυλές. Η νύχτα θα αγκαλιάσει τη μέρα και παρέα θα ακούσουν το αποκαμωμένο τριζόνι. Το ηλιοβασίλεμα θα συνεχίσει να εναλλάσσεται με την ανατολή για να καλύπτει τις ουλές του έρωτα με την ημέρα. Η θάλασσα θα κάνει ανακωχή με την τρικυμία και δε θα πολεμήσει με τα πλοία. Θα φορέσει το πιο γαλανό της φόρεμα και απρόσκλητη θα έρθει να ενωθεί. Θα στείλει τα απροσάρμοστα βουνά, να ανταμώσουνε τα ανικανοποίητα σύννεφα και με ένα ανελέητο χορό εκεί στον κύκλο της μάταιας μέρας, θα χαράξουν την αρχή που θα ξετρυπώσει τα απόκρυφα μυστικά του υδροφόρου ορίζοντα. Από την απροσδιόριστη στιγμή θα καλπάσουν ατίθασα το πάθος και η ορμή για να βρουν διέξοδο, που κανένας μίτος δε θα είναι ικανός να τα οδηγήσει. Οι συνθήκες θα ανεβοκατεβαίνουν στα υπόγεια και θα φαίνονται όλα καλύτερα από τη ροή του νερού στα όνειρα τους. Κάποτε, θα δημιουργηθεί και ο άνθρωπος από την αρχή!

ΔΙΧΑΣΜΕΝΕ ΠΟΙΗΤΗ!

Δυνάστη ποιητή!
Κοινωνείς τους πάντες με τα αποφάγια της μοναξιάς σου.

Ξενυχτάς με άναρθρα λόγια πάνω από ένα "σ' αγαπώ".
Πέφτεις στο κενό και ξεκλειδώνεις άψυχα κουφάρια.

Αιωρείσαι ανάμεσα στη γη και τον ουρανό.

Σκάβεις την έρημο για να βρεις σταγόνα.

Βουτάς σε θολά νερά και γίνεσαι ένα με τη λάσπη.

Με την αγάπη επουλώνεις τραύματα.

Παγιδεύεσαι σε όνειρα αγριεμένα.

Ερωτοτροπείς με τον ήλιο και φλερτάρεις με τη βροχή.

Δε βλέπεις το φως, αν και το ακούς.

Δε μπορείς όμως να πεις που είναι.
Προετοιμάζεις το τραπέζι για να ταΐσεις τα απρόσμενα.
Σταθμεύεις σε εγκαταλελειμμένα πάρκινγκ από νέφη.
Ρίχνεσαι στη φωτιά για να περισώσεις ο,τι καίγεται.
Ίδια απόσταση κρατείς στη λογική και τρέλα.

Δεσμώτη ποιητή!
Στριμώχνεις λόγια και αποκρούεις φόβους. 
Από ναυάγια ανασύρεις απύθμενους θησαυρούς.
Θρυματίζεις το κέλυφος των συναισθημάτων.

Τη μία βρίσκεσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο.
Την άλλη χαλάς τον κόσμο για μια μπουκιά ευτυχίας.
Ζεις σε λαβύρινθους και τρέφεσαι με αδιέξοδα.

Δεν είναι αυτό το μονοπάτι που αναζητάς.

Αλλά εκείνο που φτιάχνεις όπως θέλεις.

Αιχμηρός και επικίνδυνος στο σκοτάδι.

Βαστάς τον κόπο και βάζεις το σκοτάδι στο παιχνίδι.
Εργάτη των χιλιοειπωμένων λόγων άνευ έργου.

Για ένα πράγμα είσαι βέβαιος.

Ο χρόνος ξεκαθαρίζει εκείνο που πλησιάζει.

Κραυγές πόνου σε κρατούν από τη σωτηρία.

Αντανακλούν στη δημιουργία σου.
Νιώθεις μικρός σε τούτον τον τόπο.

Γκρίζα τοπία χωρίς εικόνες.

Η αλήθεια σου ξόφλησε.

Ψεύτη ποιητή!

ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ!

ΑΝ..!
Μπροστά από το αν, είναι οι υποθέσεις.

Μπροστά από το αν, είναι οι επιφυλάξεις.
Μπροστά από το αν, είναι οι επιδιώξεις.

Μπροστά από το αν, είναι οι δισταγμοί.

Μπροστά από το αν, είναι οι υποψίες.

Μπροστά από το αν, είναι η ζωή.

Μπροστά από το αν, βρίσκεσαι ΕΣΥ!

ΜΗΝΥΜΑΤΑ...
για να γεννηθούμε
για να παίξουμε
για να ταξιδέψουμε
για να ψωνίσουμε
για να φάμε
για να ενημερωθούμε
για να συναντηθούμε
για να κουβεντιάσουμε
για να γελάσουμε
για να αναγεννηθούμε
για να αγαπηθούμε
για να ερωτευθούμε
για να καταλάβουμε
για να σκεφτούμε
για να θυμηθούμε
για να ζήσουμε...

στέλνουμε, παίρνουμε, ανταλλάσσουμε... 
για κάποιον λόγο, χωρίς λόγο, χωρίς ουσία...
για ένα τίποτα...
για τα πάντα...

ένα όμως δεν ξέρουμε... (και δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε)
ΣΕ ΠΟΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ;

ΣΚΙΕΣ
...κοιταχτήκαμε, γνωριστήκαμε, αγαπηθήκαμε, συμπορευτήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, ερωτευθήκαμε, ονειρευθήκαμε, αναγκασθήκαμε, χωριστήκαμε... στο τέλος όμως έμειναν πάλι μόνες τους οι σκιές.

ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ
Σμήνος τα λόγια φτερουγίζουν 
για να βρουν τον ερχομό μιας άνοιξης.
Αέναοι μετανάστες ταξιδεύουν συνεχώς
μέχρι να πιαστούν στις ξόβεργες του έρωτα.
Είναι τα δικά μας αποδημητικά πουλιά.

Χίλιες φορές λες σ' αγαπώ, 
όσες φορές είπες ψέμματα.

Ο,τι σιγοβράζει μέσα στον άνθρωπο είναι ένα μικρό θηρίο, που λίγο - λίγο εκκολάπτεται ώσπου γίνει κι αυτός θηρίο. Όποτε μεγαλώνουμε θηρία, κινδυνεύουμε να μας κατασπαράξουν.

Απόψε γιορτάζει ένα αστέρι.
Αυτό που κατοικεί μες στην καρδιά.

Μου είπες ότι μπορείς να διαβάσεις.
Δε μπορείς όμως να διαβάσεις το μυαλό μου.
Μου είπες ότι μπορείς να χαμογελάς.
Δε μπορείς όμως να το στείλεις στην ψυχή σου.

Αν θες να νικήσεις τη ζωή, τότε να την αναλάβεις, να την πιάσεις στα χέρια σου, να την ευλογήσεις, να τη χειριστείς επιδέξια και να τη στηρίξεις με ψυχή.

Ήρωες υπάρχουν πολλοί στα παραμύθια.
Οι πραγματικοί όμως ζουν κάτω από το χώμα.

Κάποιες φορές κυνηγιόμαστε με την ευτυχία. Άλλοτε με κυνηγά εκείνη και άλλοτε την κυνηγάω εγώ. Όποτε πιάσει ο ένας τον άλλον, τότε τον αφήνει για να ξεκινήσει από την αρχή. Κάπως έτσι παίζεται το παιχνίδι της ευτυχίας.

Πυροδότησε τα χαμόγελα με το φιτίλι της ξενοιασιάς και κάψε τη θλίψη με τις ηλιαχτίδες.

Κάτι αδιευκρίνιστα ωραίο έχεις, που με τραβάει κοντά σου. Δεν το ψάχνω, αλλά το αφήνω να κυλήσει μόνο του. Προτιμώ να χαθώ σ' αυτό, για να μη χάσω την ομορφιά του.

ΤΥΦΩΝΕΣ!

Ευχαριστώ τον άνθρωπο 

και ο,τι αυτό το ουσιαστικό πρεσβεύει.

Θυμάμαι ενάντια στο θάνατο του φωτός

που βλέπω σε τόσους πολλούς ανθρώπους.

Οι νύχτες να μετατρέπονται σε μέρες 
που τις παίρνουμε σαρωμένες 
σαν σκόνη ενάντια σε ένα αεράκι.

Δώσε μου τα χέρια σου και πάρε πίσω την αναπνοή μου.

Θα βάλλω τον εαυτό μου ανάμεσα στην καρδιά σου.

Να μην εγκαταλείψουμε τις προκλήσεις της ζωής.

Η ζωή είναι όμορφη όταν τη βλέπουμε από κάτω.

Αν θες αγάπη ξανά μη σπαταλάς το χρόνο σου.

Οι υποσχέσεις που κάναμε δεν ήταν αρκετές.

Σπείραμε ηλίανθους και βγήκανε τυφώνες.

Κλωστές γίνονται οι σπασμένες στιγμές.

Θα μας τυλίξουν μέχρι να μας πνίξουν.

Αγάπες που κρύφτηκαν σε ένα βυθό.

Σημαδεμένη τράπουλα ο έρωτας. 

Δε θα αντέξει στο βάρος των θέλω.

Οργή ενάντια στο θάνατο του φωτός.
Ο ουρανός από πάνω καλυμμένος με γκρίζο.
Κι ο αέρας έχει την πικάντικη μυρωδιά της βροχής.
Πνέει στο παραθύρι μου και ξέρω ότι δε θα αισθανθώ ξανά.
Τι θα σκοτώσεις για να αποδείξεις ότι έχεις δίκιο;

Στο τέλος της ημέρας η αποδοχή και η ευγνωμοσύνη

είναι η πιο καλή επιλογή από την καταπολέμηση του αναπόφευκτου.
Υπάρχει μια εσωτερική φωτιά που έχει ξεκινήσει.
Ενέδρα ταραχής για να εκραγεί σε φλόγες.

Η θύελλα μιμείται το μυαλό μας.

Αμαρτήσαμε από τον ίδιο επίλογο.

Κάτσε δίπλα μου και μη φοβάσαι.

Δε θα σε ερωτευθώ!

ΘΑ 'ΡΘΕΙ..!

Ένα λουλούδι στο περβάζι σου είμαι

που περιμένει να το ποτίσουν για να μη μαραθεί

και με ένα φιλί να ανθίσει και να αναληφθεί.

Μπήκα ήσυχα στο στήθος της μέρας.

Πήρα το μερίδιο της ανατολής.

Εκπληρώνεται κάποιο όνειρο.

Και να, ο Θεός χαμογελάει.

Σκόρπια συναισθήματα μας έφεραν κοντά.

Στα χείλια μου η γεύση ημίγλυκου καλοκαιριού.

Στις μπούκλες σου αραχνοΰφαντο μαγνάδι τα αστέρια!

Τι βρίσκω όταν διαβάζω το μυαλό σου;

Δε θέλω άλλο να διαβάζω.

Είδα τα απλά και αισθάνθηκα.

Και θέλω να βγω στον ήλιο, να χαρώ.

Να παραμερίσω το θάνατο.

Να κοιταζόμαστε και να μη μιλάμε.

Να περιπλανιέμαι μόνο στη λάμψη σου.

Να σκορπάω τις σκέψεις μου σε κάθε γωνιά του ουρανού.

Να συμμαχήσω με την τρέλα ενάντια της λογικής.

Και συ συνέχιζε να μην πιστεύεις.

Κοίτα, στέκομαι στα πόδια μου.

Έβγαλα φτερά για να πετάξω.

Αν χρειαστώ να ξαναμαζέψω πληγές,

θα φτιάξω επιθυμίες για να σκοτώσω το όνειρο.

Έπαψα πια να περιμένω να ανοίξουν 

οι πύλες της καρδιάς σου.
Ποιος είναι ο Θεός σου;
Πότε γύρισες τον κόσμο ανάποδα για να βρεθείς κοντά μου;
Θα 'ρθει μια νύχτα που θα σου κρατάω το χέρι
και συ θα απομακρύνεσαι.

Θα 'ρθει μια μέρα που θα λέω συνηρημένα σ' αγαπώ

και συ θα είσαι πια ένα όνειρο.

Θα 'ρθει η στιγμή που θα έχουμε μεταναστεύσει 
στα δικά μας θέλω.

ΑΛΗΤΗΣ!

Τυλιγμένος από την κουβέρτα της απελπισίας, 

τριγυρνάει τον κόσμο σαν ένας άσωτος.
Δεν ξέρει πως έφτασε ως εδώ.
Κυκλώθηκε από παρείσακτους.
Παραπλανήθηκε από αγάλματα και λέξεις.

Κομματιάστηκε σε κρυφές ζαχαρένιες ελπίδες.

Κυνηγάει μύθους στη ρουλέτα της ευτυχίας.

Σκότωσε αγγέλους με το σπαθί του Ηρώδη.

Δεν ξέρει πως έφτασε τοίχους να σκαρφαλώνει.

Περιμένει να τον πάρει μακριά η ησυχία.

Περιμένει μια νύχτα που δε θα κλάψει.
Ξεφλούδισε το δέρμα της μάσκας.
Έπλεξε το σωστό με το λάθος.
Μπέρδεψε τα μονοπάτια.
Προδόθηκε στα θέλω.
Πήρε το δρόμο προς τη Βαβυλώνα.
Είδε το Χειμώνα να παλεύει με τις Ερινύες.
Έτρεξε στο πιθάρι του Διογένη να κρυφτεί.

Σχήμα σιωπής έδωσε στον ήχο της αγάπης.

Κανένα βράδυ όμως δε ζει η σιωπή.

Κι όταν δε βγαίνει η μαργαρίτα

την πετάει και παίρνει άλλη.
Προχωράει χωρίς να βλέπει πίσω.

Προχωράει δίχως άλφα και ωμέγα.

Άφησε πίσω του τις ενοχλητικές ζωές.
Χάνεται σε μάτια που είναι ακόμα τυφλά.
Από το πρωί βρέχει σε τούτη την αυλή.
Στον απόηχο σωπαίνει τις μέρες του.
Κάθε εμπόδιο και μια συνωμοσία.

Δεν ξέρουν ούτε το όνομα του.

Κι αν έχει κάποιο όνομα,
ποτέ δε θα το μάθουν.
Εν ονόματι του αλήτη
ενέχεται στη ζωή.

Εδώ είναι ξανά.
Κρατάει μόνο ευχές.
Τα πιο μεγάλα μυστικά
τα έμαθε κάτω από τα αστέρια.

Σε άλλους κόσμους κοιμάται και ξυπνάει.
Πέφτει αδέσμευτος στον ουρανό.
Δεν ψάχνει το τρένο της φυγής.
Από τα όνειρα φεύγει όποτε θέλει.
Γυρίζει πίσω όταν μπορεί.
Πρόσωπα δεν αναγνωρίζει.
Κρησφύγετο έκανε τη μέρα.
Χαρίζει στον ήλιο την αγάπη.
Παράδεισος η περιπλάνηση.

Ανασαίνει στην εξορία του.

Μαθαίνει την ελευθερία.

ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ!

Αυτά που γράφω είναι το υποκατάστατο μου. Αν αγαπάς αυτά που γράφω, τότε αγαπάς το υποκατάστατο μου. Δεν ανήκεις στον κόσμο μου.

Επειδή δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω, νόμιζα ότι δεν ήξερα που πήγαινα. Στη διαδρομή όμως ανακάλυψα ότι ήθελα να γίνω τα πάντα.

Σιχάθηκα τους στόχους και τους προορισμούς. Θέλω να με αφήσετε να απολαύσω την πορεία.

Ανίατη αρρώστια της ψυχής είναι η ποίηση.

Πασχίζω χρόνια για να νιώσουν την αγάπη μου.

Ελπίζω να παραμείνω άνθρωπος. Εύχομαι να μην πουληθώ.

Έχω καταλάβει πως δε χρειάζεται να μιλάω, γιατί απλά δεν ακούγομαι.

Η ζωή είναι ή δεν είναι και δεν υπάρχει καλύτερη. Είναι η επιλογή μας. Αν θέλουμε να την αισθανθούμε, να βρίσκουμε τρόπους για να καταστρέφουμε τα εμπόδια που μας διδάσκει η κοινωνία.

Έτσι γεννήθηκε η αγάπη φίλε μου. Από τα δάκρυα που πότισαν το χώμα και έγιναν πηλός. Τι νόμιζες;

Στις μικρότερες ηλικίες δεν υπολογίζουμε ότι κάποτε θα γεράσουμε. Όταν όμως έρθει αυτό το κάποτε, τότε ανακαλύπτουμε την αιωνιότητα!

Τα διαμπερή τραύματα που έχω πάνω μου, καταμαρτυρούν πως δεν είμαι άτρωτος.

Λύση υπάρχει σε κάθε πρόβλημα. Αν δεν τη βρω, θα με βρει εκείνη.

Όταν ερωτεύομαι, καλό είναι να βρίσκομαι σε μια διαρκή επαγρύπνηση.

Τίποτα δε μένει άθραυστο. Τα αστέρια θα σπάσουν. Ο πυρήνας θα σπάσει. Οι καρδιές θα σπάσουν. Τα σώματα και τα μυαλά θα σπάσουν... θα διαλυθούν. Ο,τι όμως σπάσει μπορεί και να ξαναβρεθεί μαζί. Κοίτα τα κομμάτια που απομένουν και φτιάξε το ξανά. Δεν είναι άθραυστο, σπασμένο είναι, αλλά γίνεται και πάλι ισχυρότερο από αυτό που έχει μείνει πίσω.

Με το θάνατο δεν έχουμε αλληλεπίδραση. Όταν ζούμε, δεν υπάρχει ο θάνατος και όταν έρχεται, δεν υπάρχουμε εμείς.

Θα ήθελα να ξαναζήσω πάλι από την αρχή.

ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Κάπου υπέροχα νυχτώνει... 

εύχομαι να μην είναι στις καρδιές!

Δεν ξεγελιέται το φεγγάρι μάτια μου.

ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ
Η Νεφέλη έκανε με τα πινέλα της το φόντο, ο Αρκτούρος άναψε αμυδρά τα φώτα, η Φεγγαρένια άπλωσε γύρω της τα αστέρια, η Παραμυθένια έριξε την ονειρόσκονη και η Σερενάτα έστησε τη σκάλα του Ουρανού. Η ελπιδοφόρα αναμονή της επαφής με το άπειρο. Στο σκοτάδι κινούνται μόνο οι σκιές, γιατί τα άστρα τρεμουλιάζουν στο φως και κρύβονται.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Έπεσες πάνω στην προσδοκία και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στην αλήθεια και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στη γαλήνη και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στο όνειρο και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στη θέληση και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στην αγάπη και σε νίκησε.
Δέσποινα, κέρδισες τις ήττες σου!
Στα δύσκολα ήσουν εσύ η Δύναμη.

ΕΞΑΫΛΩΣΗ!

Μια παράσταση η ζωή.

Άνθρωποι γύρω ανύπαρκτοι.

Εξαϋλωμένοι στην αδιαλλαξία.

Απολιθώματα με μάσκα σελοφάν.

Παρέδωσε τα κλειδιά των ονείρων.

Ακολουθεί ένα αέρινο κουφάρι.

Περπατάει έξω από τοίχους.

Προτιμάει να σκαρφαλώνει.

Βαρέθηκε να οδηγάει εσωτερικές θάλασσες.

Ζωντανεύει μέσα σε ένα αρχοντικό γεμάτο δέντρα.

Κοιλοπονάει μέσα στο χαμόγελο τους.
Γιατί έχει κλειστεί εδώ μέσα;

Δε μπορεί να προσποιηθεί.

Πάτησαν τις σκέψεις του.

Χάνει τον εαυτό του.

Ερεθισμένος σε κάτι περισσότερο από όσα έχει δει.

Δε μπορεί να προβλέψει την πορεία.

Δεν αγκαλιάζει τη φαντασία τους.

Επεισόδια πολλά θα μαρτυρήσει.

Υπάρχει κάτι περισσότερο από όσα μπορεί να δει το μάτι!

Κοιτάζει τον ουρανό και αρχίζει να θυμάται πως να ελπίζει.
Πόσο ήθελε να φτάσει εκεί ψηλά από τα παιδικά του χρόνια!

Δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω από την τιμή και την αξιοπρέπεια.

Δε θέλει να γίνει ένας ακόμα ήρωας κάτω από το χώμα.

Όσοι τον είδανε είπανε πως έχει τρελαθεί.

Δυσκολεύεται να κοιτάξει το παρελθόν.

Αναμμένο φιτίλι είναι στα θεμέλια.

Κρατάνε ακόμα τα πυρομαχικά;

Δε θέλει άλλο να σκέφτεται.

Δε θέλει...

Χρειάζεται!

ΔΙΚΗ!

Μου ταιριάζουν τα λάθη.
Τη νύχτα ακούγονται οι φθόγγοι του πόνου.
Χαρακώνουν τη σκέψη οι πληγωμένες στιγμές.

Στο εδώλιο βρίσκονται οι κραυγές αντοχής.

Δικαστής μου θα είναι ένα βλέμμα νεκρό.

Η Τύψη προετοιμάζει την ετυμηγορία.

Υπεράσπιση θα πάρει θέση η θυσία.

Ένορκοι καλούνται οι έρωτες,
που χάσανε στο γύρο του θανάτου.

Ποινή αθόρυβη η υποταγή.

Θα συμπληρώνω τους χαμένους 

για να μη βγαίνω νικητής.

Μου ταιριάζουν τα λάθη.

Περιέχουν θρυμματισμένες ενοχές.

Δεσμοφύλακας θα γίνει ο εαυτός μου.

Φυλακίστηκα στα όνειρα.
Πως να λυτρωθώ;

Περιμένοντας τα νέα λάθη

για να το σκάσω από το αδιέξοδο.
Κοφτερή λεπίδα το "μαζί για πάντα".

Πρόβαλες από τις χαμένες πατρίδες.
Μονομιάς ενσαρκώθηκαν επιθυμίες.

Η παρουσία σου άνεμος πρωινός.

Μπήκε από μισανοιγμένα παραθυρόφυλλα.
Η αγάπη σου πρώτη ύλη για να ζεσταθώ.
Πείραξε την αδύναμη ανάσα μου.
Έρωτας από αίτημα φιλίας.

Δικαίωμα έχει η μοναξιά.

Και συ γλυκά την παραβίασες.
Καταδικάστε με.
Σ' ΑΓΑΠΩ!

ΤHE VERSATILE BLOGGER AWARD!

Πριν από κάμποσο καιρό είχα αναρωτηθεί τι έγιναν και που πήγαν τα δρώμενα των παιχνιδιών αυτών σε αυτήν εδώ τη δημοσίευση. Η αλήθεια είναι ότι νοστάλγησα αυτές τις προσωπικές ανταλλαγές, γιατί ήταν οι πρώτες που γνώρισα. Είχαν μάλιστα γίνει και πολύς λόγος γι' αυτά τα παρεξηγημένα δρώμενα, όπου άλλοι τα υποστήριζαν, άλλοι τα θεωρούσαν τιμητικά, άλλοι τα κράζανε, άλλοι αδιαφορούσαν, άλλοι καμάρωναν, άλλοι περιγελούσαν και ο,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Για μένα λοιπόν όταν προσκλήθηκα να συμμετάσχω από το αγαπημένο μου ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ με το ιστολόγιο "ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ", πέραν της χαράς που πήρα όταν επανεμφανίστηκε το δρώμενο, αμέσως ένιωσα αυτή τη γλυκιά νοσταλγία της αρχής... του ξεκινήματος. Και φυσικά δε μου πέρασε καθόλου από το μυαλό να μη συμμετάσχω σ' αυτήν τη διαδικασία της εξομολόγησης. 

Ίσα - ίσα που δοκίμασα τα φρένα σ' αυτό το ύφος που κρατούσα με τις δημοσιεύσεις που έκανα τον τελευταίο καιρό, επειδή μπορεί να κατάντησε και βαρετό για σένα που το διαβάζεις. Και νιώθω χαρούμενος που υπάρχουν και τα παιχνίδια αυτά, για να δοκιμάζω τις ισορροπίες μου, αφού είχα και λίγη ανησυχία μήπως έχω ξεφύγει, βρε αδερφέ. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ καλό μου ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ και μόνο που με σκέφτηκες και θα ανταποκριθώ στο κάλεσμά σου! Μετά όμως από κάποιες μέρες, έλαβα και άλλη πρόσκληση συμμετοχής, από την φίλη και συνοδοιπόρο από το χώρο των ιστολογίων Χριστίνα(Butterfly) με το ιστολόγιο "BUTTERFLY'S WORLD", την οποία επίσης ευχαριστώ πολύ. 

Οι κανόνες λένε ότι πρέπει να πω και να ομολογήσω 7 πράγματα που αφορούν εμένα και δε γνωρίζετε. Έτσι, θα προσπαθήσω να δώσω τις απαντήσεις μου και οι οποίες θα είναι κοινές. Λοιπόν, κάνω παιχνίδι:

1.- Με λένε Νικόλα ή Νίκο (όπως αγαπάτε) και δεν πάω καλά. Είμαι γεννημένος το Μάη του 1962, μένω στη Λάρισα και η καταγωγή μου είναι από την Άρτα. Η ανάγκη της άμεσης οικονομικής ανεξαρτησίας και η οικογενειακή πίεση με υποχρέωσαν να δουλέψω στην αστυνομία από 19 χρονών, όπου μετά από 25 συναπτά έτη, πήρα την πολυπόθητη σύνταξη. Δε μου άρεσε αυτή η δουλειά, επειδή ήταν αντίθετη του χαρακτήρα μου. Και επειδή δε μου ταίριαζε, προσπαθούσα συνεχώς να την αποφύγω. Όπως συμβαίνει σε κάθε δουλειά, είχε κι αυτή τα πάνω και τα κάτω της, τα συν και τα πλην της. Παραδέχομαι όμως ότι μέσα απ' αυτήν κατάφερα να μάθω πάρα πολλά!

2.- Η γενική μου αντίληψη για τη ζωή κινείται έξω από πολιτικές, κόμματα, αποκόμματα, δόγματα, εκτρώματα και σχήματα που έχουν αποτύχει πλέον παγκοσμίως, αλλά σε χώρους όπου δεν ευδοκιμεί, δεν ηγείται και δεν αποφασίζει ένας, αλλά πολύ περισσότεροι με όσο το δυνατόν περισσότερη έμφαση στην ενεργή συμμετοχή και βοήθεια. Ο άνθρωπος δεν έχει την ανάγκη να περπατήσει μέσα απ' αυτούς τους χώρους κι επειδή έχω περάσει από αυτά τα κανάλια, κατάλαβα ότι υπάρχουν προβλήματα τόσο διαβίωσης όσο και εφαρμογής. Δεν είμαι πια ταγμένος και ούτε πλέον υποστηρίζω συγκεκριμένο χώρο, γιατί εκτιμώ ότι οι -ισμοί έχουν πια ξεφτίσει και δε μπορεί πλέον να βασίζομαι σε έναν κανόνα ή μια θεωρία που ειπώθηκε πριν από πολλά χρόνια. Εκτιμώ όμως πως αν πάρουμε όλα τα θετικά αυτών, τα βάλουμε στο μπλέντερ και ανακατευθούν, μπορεί να βγει μια καλή γεύση. Ο καιρός των στερεότυπων, των ξύλινων θεωριών και των ακίνητων πεποιθήσεων έχει περάσει, αφού απέτυχαν όλα αυτά στην πράξη. Φαίνεται τελικά ότι ονειροβατώ!

3.- Μου αρέσουν γενικά τα γράμματα, οι τέχνες και οι τεχνικές. Δε θα ήμουν αρνητικός να έβλεπα ένα θέατρο, μια μουσική σκηνή, έναν κινηματογράφο, μια όπερα, μια έκθεση ζωγραφικής, φωτογραφίας ή άλλης χειροτεχνίας. Να παρακολουθήσω μια λογοτεχνική παρουσίαση ή ένα αφιέρωμα. Για να κάνω όμως πράξη όλα αυτά, θα δώσω βάση πρώτα στη θεματολογία κατά πόσο είναι ενδιαφέρουσα, παρά στην ίδια τη φαντασμαγορική εκδήλωση.

4.- Λατρεύω κάθε τι παλιό, κάθε τι που προέρχεται από το παρελθόν, επειδή θα έχει κάτι να μου πει. Και όσο πιο μακρινό, τόσο περισσότερα θα έχει να διηγηθεί. Τα παλιατζίδικα είναι η αδυναμία μου, γιατί προσφέρουν ψυχή και ιστορία. Εκεί μέσα μπορώ να χαθώ και να αφαιρεθώ ώρες ατέλειωτες. Τα θεωρώ σαν έναν πολύτιμο χώρο έκφρασης και επικοινωνίας, αφού το μάτι μου δε χορταίνει να κοιτάζει τέτοια αντικείμενα και το μυαλό μου να με συμπαρασέρνει νοσταλγικά.

5.- Θέλω να ανήκω στη μειοψηφία. Βαρέθηκα να ακολουθώ τους πολλούς με τις επιλογές, τα κλισέ, τα προγράμματα, τις κοσμοθεωρίες και τους κανόνες παλεύοντας να ξεπεράσω αρκετά ταμπού και προκαταλήψεις. Επειδή όλη μου η ζωή είχε κτιστεί πάνω στην επιτακτική λογική της μάζας που εκπροσωπούσε την κοινωνία μας, είχε σαν αποτέλεσμα να ερχότανε σε αντίθεση με το σκεπτικό μου. Έφτανα πάντοτε στο σημείο του "γιατί έτσι και όχι αλλιώς". Έτσι έπαψα πια να ασπάζομαι τις μεθόδους και τις γνώμες των πολλών (τις οποίες φυσικά σέβομαι) και αντιμετωπίζω με πιο διαφορετικό πρίσμα τη ζωή με τα πεπραγμένα και τις εκδηλώσεις της. Αυτό βέβαια έρχεται σε σύγκρουση αρκετές φορές με τη μάζα, αλλά δε με πτοεί.

6.- Μου αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες, το περπάτημα, οι ήσυχες γωνιές, η θάλασσα, ο ήλιος, η βροχή, το βουνό, η φύση ολόκληρη, η παρέα, η συντροφιά, η μοναξιά, το ηλιοβασίλεμα, το φεγγάρι με τα αστέρια του, η αγάπη, ο έρωτας και αρκετές εναλλαγές μιας σύντομης ζωής που είχα ξεχάσει και απαριθμώ αυτή τη στιγμή, για να μην ξεχαστώ ξανά. Είμαι εντελώς απλοϊκός και ο τρόπος ομιλίας μου είναι διαφορετικός από τη γραφή μου, επειδή η σκέψη θέλει και φτιάχνει δρόμους να πορεύεται μέσα από αυτά τα σκοτεινά λιβάδια και τη γαλήνη της μοναξιάς.

7.- Δεν είμαι και ο πλέον συμπαθητικός άνθρωπος, επειδή λέω αυτό που νιώθω. Κι επειδή το λέω, συνήθως δε γίνομαι αρεστός. Και φυσικά δε μιλάω για τις περιπτώσεις που θα πω τα καλά και τα όμορφα λόγια, αλλά όταν θα τονίσω τα άσχημα. Σιχαίνομαι να κρύβομαι και να υποκρίνομαι. Όταν καταλάβω ότι γίνεται το ίδιο για μένα, τότε σιχαίνομαι και αυτόν που το κάνει. Η γνώμη είναι καλό να λέγεται με όλη την ελευθερία και χωρίς υποκρισία, αλλά με όλη την ειλικρίνεια και χωρίς κακία και αντιζηλία. Αυτή έχει τη δύναμη να διορθώνει, αρκεί να υπάρχει εντιμότητα από τη μία μεριά και αναγνώριση από την άλλη. Ειδάλλως να αποφεύγεται, παρά να ειπωθεί κάτι όμορφο για τους τύπους, χωρίς να εννοείται στην ουσία.

Μόλις τελείωσα την εξομολόγηση και απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, δεν τα είχα ξαναπεί. Σε παλιότερες εξομολογήσεις θα είχαν ειπωθεί άλλα. Καλό είναι κάπου - κάπου να γίνεται αυτό το παιχνίδι, γιατί μας υποβάλλει σε ένα είδος αυτογνωσίας. Βέβαια όχι ότι ξέρουμε και μετά απ' αυτό το παιχνίδι που πάμε και ποιοι είμαστε, γιατί όποιος το ισχυριστεί θα είναι σίγουρα... "αλάθητος", αλλά είναι μια καλή ευκαιρία για να γνωριστούμε παίζοντας.

Τώρα θα πρέπει κι εγώ να το δώσω σε κάποιο από τα ιστολόγια. Το είχα κάνει παλιά και έχω μια σιγουριά ότι αν το ξανακάνω, πάλι δε θα συμμετάσχουν. Συνειδητά και από πεποίθηση δε θα συμμετάσχουν, επειδή δεν το υποστηρίζουν ή έχουν βαρεθεί. Οπότε το αφήνω να κυλήσει από μόνο του, μήπως κάποιο χέρι περάσει και το πάρει.

Σας ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε αυτές τις ανούσιες γραμμές. Κι αν καταφέρατε πραγματικά να φτάσετε ως την τελευταία λέξη, τότε σας χρειάζεται αληθινό βραβείο.

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ!

Δεν αγάπησε τυχαία.

Θα χαρίσει την καρδιά του.

Για να στέκεται ψηλά ολόγιομη.

Προσκέφαλο έγινε στα όνειρα του.

Στη χούφτα του την έχει για να ξεδιψά.

Επιφορτισμένος να την ανασταίνει.

Δεν αγάπησε τυχαία.

Είχε την αγάπη από πριν.

Στη δυσοσμία της πικρής ζωής.

Την ξεχώρισε από το κακόβουλο το πλήθος.
Ένα αίσθημα ανάμεσα στο χώρο.

Έγινε το σωστό του λάθος.

Δεν αγάπησε τυχαία.

Μια γαλάζια θάλασσα ο κόσμος της.

Κάνει τον ήλιο να βουτάει στο χρώμα της.

Ξεκούρδιστη κιθάρα το κορμί της.

Εγρατσούνισε του μυαλού του τις χορδές.

Πες το τραγούδι που θα τον σκοτώσει.

Δεν αγάπησε τυχαία.

Δυνατά τη φώναζαν οι λέξεις του.
Σελήνη πρόβαλε στο φρύδι ενός λόφου.

Στην εικόνα της κατάλαβε το κενό στην αυλή.

Πύρινο και απειλητικό ψιθύρισμα της λάβας η ματιά της.

Προσπαθεί με δέος για να δει το φως.

Δεν αγάπησε τυχαία.

Σπασμένα κόκαλα σε θρυμματισμένη ψυχή.

Εξακολουθεί να αγοράζει ένα άλλο εισιτήριο.

Να δει την ομορφιά του αφόρητου ουρανού.

Άπλωσε τα χέρια της για λίγο όνειρο.

Νόμισε πως θα τον αγκαλιάσει.

Δεν αγάπησε τυχαία.

Ανάσες διαφορετικές ξεπήδησαν.
Ανατριχίλα και αγέρας μολυσμένος.
Τέρας αχαλίνωτο βρυχάται από το βάθος.
Πραγματικότητα με πολλά κεφάλια.
Απόγονοι Λερναίας Ύδρας.

Υ.Γ.: Ζούμε σε μια γη, όπου το σώμα μας δεν έχει τόπο!

ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Θα ήθελα να γράψω και ν' αφιερώσω τη ζωή μου για μια θάλασσα που γνώρισα. Για εκείνη που με έμαθε να ξεδιπλώνω αξίες απλές και αυτονόητες. Για να με βοηθήσει όμως να μην πνιγώ, πρώτα πρέπει να σώσω ο ίδιος τον εαυτό μου. Έτσι μεγάλωνα στην αγκαλιά της από μικρό παιδί. Έπαιζα μαζί της στην άκρη της. Την κοίταζα με θαυμασμό... κι όσο την κοίταζα, άλλο τόσο τη σεβόμουνα. 
Από μακριά γίνονταν ένα με τον ουρανό και καθώς πέρναγε η μέρα, τα χρώματά της ολοένα άλλαζαν. Η ξέθωρη γραμμή στο βάθος δε χώριζε, αλλά ένωνε τον ουρανό. Κάθε βράδυ τα αστέρια γίνονταν σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον Παράδεισο. Και όταν πήγαινα για ύπνο, εκείνη έστελνε τα βελούδινα κυματάκια της για να μου αφήσει λίγα λόγια ήρεμα και τρυφερά. Εκείνα με τη σειρά τους φεύγοντας, παίρνανε πίσω ο,τι μπορούσαν. Βουτούσα στα κρυστάλλινα νερά της και νόμιζα ότι έφτανα στο τέρμα της, αλλά εκείνη μου έδειχνε ολοένα καινούριο βυθό. Μου έμαθε πολλά. Με τρόμαζε κάποιες φορές που έστελνε τεράστια κύματα, αλλά το έκανε για να με μάθει πως να τα αποφεύγω. Όσα δε μπορούσα να αποφύγω, με μάθαινε πως να στέκομαι χωρίς να με τσακίσουν. Να αντέχω τα δυνατά τους χτυπήματα και να τα προσπερνώ. Να ταξιδεύω πάνω σε δελφίνια και ιππόκαμπους, ώσπου να με βγάλουν σε άλλα μέρη.
Όποτε γαληνεύει εκείνη, θα με ηρεμεί. Όποτε αγριεύει εκείνη, θα με φοβίζει. Όποτε τσαλακώνεται εκείνη, θα με ανησυχεί. Πάντα θα έχει κάποιο μήνυμα να μου στείλει από τα πέρατα και κάποια ιστορία να μου αφήσει για να διαβάσω σε μια ακρογιαλιά ή σε ένα απόκρημνο βράχο. Πάντα θα βγάζει ένα καινούργιο νόημα από την άβυσσο, για να με βοηθάει να ανακαλύπτω κάποιο συναίσθημα. Θα ξεψυχάω κάθε φορά, όταν θα την αντικρίζω να στρώνεται λαμπερή. Είναι τόσο καθησυχαστική που δε μου σκοτίζει το μυαλό, αλλά μου κρατάει συντροφιά χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Στα γαλαζοπράσινα μάτια της θα συγχωρώ όσους με σκοτώνουν, αλλά και μένα τον ίδιο για τον πόνο που δέχεται, μέχρι να κλείσουν οι εκκρεμότητες. Μια θάλασσα που κάποτε ήταν ένα με το στερέωμα του γαλάζιου ουρανού, ώσπου αποκόπηκε από τα πλευρά του, για να σχηματιστεί ο βουβός ορίζοντας. Εκείνος που με κάνει να χορεύω ανάμεσα στην άμμο της και τα αστέρια. Ως εκεί, που φτάνουν τα μάτια. Από κει και πέρα αναλαμβάνει το μυαλό.
Είναι ωραία η θάλασσα και με μαθαίνει ιστορίες πολλές. Πλανεύει τη σκέψη από την αρρώστια στην υγεία. Με γυρνάει ολούθε, αλλά εκείνη θα παραμένει για μένα εκεί. Το μόνο που εύχομαι είναι να αντέχω κάθε στιγμή το κολύμπι, για να γίνομαι κοντά της ωκεανός του πνεύματος και όχι τα κύματα που καταστρέφουν την επιφάνεια του.